ἐπιστήμ-ων, ον,
gen. ονος, (ἐπίσταμαι)
I
1. knowing, wise, prudent, ἐ. βουλῇ τε νόῳ τε Od. 16.374; ἄρχοντες X. Oec. 21.5; ἐπιστήμων γὰρ εἶ, = ἐπίστασαι γάρ, E. Supp. 843.
2.. acquainted with a thing, skilled or versed in, c. gen., κακῶν S. Fr. 589; τῆς θαλάσσης, τοῦ ναυτικοῦ, Th. 1.142, 8.45; τῆς τέχνης Pl. Grg. 448b; τῶν τόπων POxy. 1469.12 (iii A.D.); also περί τινος or τι, Pl. R. 599b, SIsa 389e: with neut. Adj., τὰ προσήκοντα ἐπιστήμων X. Cyr. 3.3.9, cf. Oec. 2.16 (Sup.).
3.. c. inf., knowing how, λέγειν τε καὶ σιγᾶν Pl. Phdr. 276a, cf. X. Oec. 19.16: Comp. -ονέστερος Pl. Chrm. 174a. Adv. Comp. -ονέστερον X. Oec. 3.14: Sup. -ονέστατα Pl. R. 534d.
II. possessed of perfect knowledge, Id. Plt. 301b, etc.; opp. δοξαστής, τινός Id. Tht. 208e, in Arist., scientifically versed in a thing, AP 0.74b28, Cat. 11a33. Adv. -ονως, ἔχειν πρός τι Pl. Sph. 233c: λέγειν with science, with art, Id. Tht. 207b; εἰπεῖν use technical or scientific terminology, Aristid. Or. 26(14).97.
ἐπιστήμων epistēmōn 1x
knowing, discreet, understanding, [Jas 3:13]
G1990 — ἐπιστήμων
ἐπιστημον, genitive ἐπιστημονος, (ἐπίσταμαι), intelligent, experienced (especially one having the knowledge of an expert; cf. Schmidt, chapter 13 §§ 10, 13): [Jam 3:13]. (From Homer down; the Sept..)
ἐπιστήμων , - ον , gen ., - ονoς
( ἐπίσταμαι ),
[in LXX : [Deu 1:13]; [Deu 4:6], [Isa 5:21] (H995 ni .), 1Es 8:44 , Sir 10:25 ; Sir 21:15 , etc.;]
knowing, skilled: [Jas 3:13]. †